XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa
Testuingurua
Sartu da, zorionez, haize berria gure eskola eta ikastoletara.
Askotan, birplanteatu egin da euskalduntze-prozesua, orain askoz ere razionalagoa eta intentsiboagoa izanik.
Garrantzi haundia ematen zaio, ordua da, eskolaurrean bigarren hizkuntza bat ikasteari, baina horra hor arazoa: Eta Eskolaurrea bukatzerakoan zer?.
Hiru urtetan zehar haurrak euskalduntzen saiatu gara, atseginez, intentsiboki...
Zer egin gero irakurketa eta idazketarekin?.
Nik hemen, jarrera edo eritzi bi gaitzesten ditut, biak, azken batetan, antzerakoak.
Puntu eta
Hau da lehen
Niretzat, teoria honek, gauza bat du txarra: hiperjeneralizazioa.
Edo beste alde batetik, haurraren errealitatea ahaztea.
Ez du kasu hau edo bestea bereizten, ez, ez du euskalduntasun-mailarik aipatzen; nolabait determinista da: erdara=irakurketa erdaraz, ez dago bitartekorik.
Ez du esaten, zein puntutaraino haur bat jabetu den bigarren hizkuntzaz;
Puntu.
Gero, haurrek ez dute euskara, irakaskuntza jarraitzeko adina ulertzen.
Haur asko,
Jolasaldietan, irakaslerik ez badago, erdarari jo eta ke...
Behar bada, hori leku gutxitan gertatzen da gaur egun, ikastolak gauza batez ohartu bait dira: Ikastola ez da nahikoa, haur bat euskalduntzeko; kalea ere beharrezkoa dugu, eta gaur, tamalez, kalea ez da gurea.
Lehenengo
Bigarrena, euskalduntze afektibo baten arerioa da eta haur problematikoen
Euskalduntzen ari garela inoiz ahantzi gabe, flexibilitatearen irtenbidea proposatu nahi nuke.